tamarindo

costa rica er dyrt. om ein skal samanlikne det med guatemala, er det ubrukeleg. naar me maatte i minibanken kvar dag aa ta ut 500NOK, fant me ut etter 10 dagar at busjettet med 10000NOK i maanaden var i ferd med aa sprekke som ein svenske paa langrennsstafett. me maatte difr ta grep. og etter aa ha ledd haanleg over "fattigare" turistar fraa soer amerika, som maatte lage sin eigen mat, i halvannan maanad, vart det naerast som aa gaa paa fattighuset daa me maatte i supermarknaden aa kjoepe ingredienser. men naud laerer naken kvinne at spinne, saa naa staar det broedskive med banan paa menyen kvar dag.
og i stadenfor aa bruke pengar paa fine middagar og fest paa kvelden har me laant oss eit skatboard(omtrent fra den tida skating var ulovleg i noreg) og morar oss, heilt gratis, paa det. saa seint paa kvelden(saa ingen ser oss) reiser me til den lokale skateparken, som har ein toeff pool, og lagar blaamerker paa oss sjoelve. yngve dreg toffe linjer og flip ditt og datt. eg derimot ser ut som ein danske som har sett utfor den svarte skibakken. ikkje saerleg estetisk, men frykteleg moro.
sk8 or die.

costa rica' puerto vijeo og tamarindo

costa rica er det ein ser for seg naar ein ligg heime og droymer om betre tider. surfeboelger som kjem ut av intet, haerlege strender, godt over 30 pluss, smoothies og hyggelege folk.
det er litt som om du hadde flytta noreg nokre breddegrader soerover egentlig. eit velfungerande samfunn, der skule og helse virkar godt. staselege hoege fjell, med frodige dalar, og eit vegnett som ikkje liknar grisen. ein busstur som til vanleg ville tatt halvannan time tek 5. ein humpar seg gjennom jungelen med sjofoerar som liknar paa martin skanke, men girar som postmann pat. me prisa oss lukkelege over at me har herda oss med aa ta skulebussen opp og ned til dalen i 3 aar. amerikanerane hadde det verre.
saa kva hadde ein faatt dersom det hadde vore sol og 30 grader saa og seie heile tida i noreg? sannsynlegvis verdas lukklegaste folkeslag. og det slaar costa ricanerane fast at dei er. istaden for hei seier dei "pura vida", som er ca det same som "lev livet". og om ein skulle ha gloymt det iloepet av samtala saa minner dei deg paa det igjen naar det er tid for avskjed.

det var med andre ord ikkje like stor grad av action(les: dop og skuddsalver) som dei foeregaande plassane. daa var det sjoelvsagt ikkje ana raad enn aa oppsoeke moroa. saa etter aa ha smurt kvarandre inn med aloe vera tok me paa oss kvar sin "whife beater" og labba i veg til eit slossestemne. og me har vel aldri foelt oss saa mandige som da me sat med kvarsin oel, ringside, til utoeverar som gjorde sitt beste for aa lemleste motstanderen. det var blod, svette og taarer over ein laag boksesko. nokre maatte ut paa baare, mens andre kom seg ut paa gullstol. det mest underhaldane er likevel ikkje, knasa, svetten, blodet og testosteronet. det nydlegaste paa slike stemne er aa sjaa mannfolk, dumme som broed og stolte som hanar komme inn i ringen. dei har saa trua paa seg sjoelv at dei naerast svevar. etter maanader med trening i svette studio og med gaulande overvektige trenerar er endeleg daagen da dei ska faa loenn for strevet her. gradvis har dei kjent formen naerme seg, og no kan det rett og slett ikkje bli betre. kameratane har sagt dei ser farlege ut, trenaren har sagt dei ser fryktinngytande ut, speakeren har sagt dei ser ut som ville dyr og speglbildet har heile veka sagt at "stakkar den som skal bryne seg mot dette". ogsaa 5 minutt etter at kampen er igang ligg dei med nasen i parketten og pustar blod. og naar dei maa ha hjelp ut av ringen av kameratane, trenaren og speakeren saa ensar dei ikkje den brukne nasen, dei brista ribbeina, eller nyra som skal soerge for blod i urinen i vekesvis, det einaste dei kan kjenne er den overveldane foelelsen av ein stolthet som brast.
for to smaa og spinkle menn fraa jantelovens heimland er dette den eigenlege underhaldninga.

guatemala

me har vore i antigua og lake atitlan. me kunne like gjerne vore paa hardangervidda. for de me har fyllt dagane med er soving, lesing og dyrking av dei heilage mp3-spillerane vaare. herregud, reise halve jorda rundt for aa lese om harry hole, og hoere paa odd nordstoga, seier du kanskje. og det seier kanskje me og. men me proeva aa unngaa det slik, tru meg me proeva. i timesvis gjekk me i dei endeslause og svert like gatene i antigua for aa sjaa om det kunne vere noko som likna ein fest. naerast med skremmande paagangsmot. men det viste seg aa vaere vansklegare enn reisehandboka vaar skulle tilseie. etter kvart gav me heilt opp, og gjekk inn i ein slags dvaletilstand der me venta paa vaaren, costa rica. sol strender og surf.
da var det jaggu godt at dei lokale vekte oss kvar morgon med saftige skuddsalver. ganske noyaktig kl 8 skoyt dei igang ein ny dag med ak47-ane sine. rykta skal ha det til at "alle" i guatemala har eit skytevaapen. dette kan godt stemme, viss dei ikkje har to. yngve fekk sett sin fyrste glock da han skulle ta ein royk ute. og ein ravande full kar kom og monterte pistolen, som om han skulle rulle ein royk. famlande proeveskoyt han mot veggen og kunne konstantere noko ikkje stemmte. truleg fordi kulene hans laag paa bakken. det fant han og ut av, trykte dei inn i kammeret, der dei hoerte heime, og forsvann med fingeren paa avtrekkaren ut i moerket.
me maatte sjoelvsagt hoere med localsa kvifor det var skuddsalver i hytt og pine. da sa dei at det ver ikkje farleg: "It's just party"
plutseleg fallt eit par bitar paa plass...